Sri Lanka (deel 10) - Mirissa
4 maart 2017 - Mirissa, Sri Lanka
Zo nu en dan krijgen we de vraag of we niet een beetje achterlopen met ons blog en ik moet (helaas) toegeven dat dat inderdaad het geval is. We zitten nu bijvoorbeeld in Sydney in Australië en ik schrijf over onze belevenissen in Sri Lanka. Gebrek aan tijd, zin en/of wifi is hiervan vaak de oorzaak. Maar 'no worries', hier volgt weer een nieuw avontuur...
Voor de reis van Tangalle naar Mirissa zijn we weer aangewezen op het openbaar vervoer. De jongeman die in ons resort elke avond het curry buffet verzorgde bleek overdag tuktuk-chauffeur te zijn en dus had Lin hem gecharterd voor het ritje naar het busstation. Aldaar onze tassen in het bagageruimte van de bus geladen en plaatsgenomen redelijk voorin achter de chauffeur. Vrijwel direct na het vertrek van het busstation zocht de buschauffeur de maximum snelheid van bus op (standje 'baksteen' op het gaspedaal) en al toeterend en slingerend van linker- naar rechterbaan begaven we ons richting Mirissa. We waren ondertussen wel wat gewend in het openbaar vervoer maar dit was toch echt weer een nieuwe dimensie. Het leek alsof de chauffeur bezig was met een computerspelletje, totaal geen oog voor medeweggebruikers en al helemaal niet denkend aan zijn passagiers. We waren deze keer niet de enige 'toeristen' in de bus en als we om ons heen keek zagen we dat wij zeker niet de enigen waren die doodsangsten uitstonden. Het wonderlijke was dat Mick het voor elkaar kreeg in slaap te vallen dus die kreeg er gelukkig weinig van mee. Na een half uur wegduiken, bidden en bedenken welke overlevingskans er zou zijn bij een crash gaven we ons gewonnen en besloten Lin en ik bij de eerst volgende stop Mick wakker te maken en de bus te verlaten. Het alternatief om ergens wie weet hoe lang te moeten wachten op een volgende bus was een stuk aantrekkelijker dan nog langer in deze bus te blijven zitten. Lin was ondertussen in tranen en toen we met onze kleine rugzakken opstonden en naar de uitgang van de bus liepen werden we bij de deur tegengehouden door de bijrijder die ons verzekerde dat de chauffeur het rustiger aan zou doen. De chauffeur en de bijrijder schenen het best grappig te vinden allemaal. Toch zijn we maar weer gaan zitten in de bus en inderdaad deed de chauffeur zijn uiterste best z'n rechtervoet niet al te ver naar beneden te duwen wat hij ongeveer 10 minuten volhield waarna de 'baksteen' weer op het gaspedaal gelegd werd. Achteraf bleek dat het traject tussen Tangalle en Colombo, waarbij Mirissa een van de stops is, een notoir hardrijders traject te zijn voor bussen. De vraag is dus of we door uit te stappen en te wachten op een volgende bus een andere beleving hadden gehad. Maar goed, na een goede 2 uur kwamen we heelhuids aan in Mirissa. We hadden niets gereserveerd en het was intussen lunchtijd dus op naar het strand om daar een broodje te eten. Mick en ik onze zwembroeken aan en met een schuin oog op onze bagage die op strand bleef staan gingen wij de zee in. Intussen ging Lin met de waardevolle spullen in haar rugzak op zoek naar een guesthouse. De kamer die we uiteindelijk betrokken was prima al was het er wel warm 's nachts. Mick is op een van de nachten uit bed gerold maar afgezien van de schrik was hij verder ongedeerd. De dagen in Mirissa bestonden voornamelijk uit strand, wassen en eten. We ontmoetten op een gegeven moment een ander Nederlands gezin uit Houten wat 6 maanden op reis was. Met hun hebben we gezellig geborreld en gegeten en vooral Mick heeft heerlijk gespeeld met hun 2 kinderen die Mick z'n eigen taal spraken! (voor ons heel gewoon voor mensen die ook uit Nederland komen maar voor Mick na een paar weken Sri Lanka heel bijzonder). De strandbeleving in Mirissa was totaal anders dan wat we in Tangalle achter hadden gelaten. Mirissa was duidelijk veel meer een vakantiebestemming voor 'jan en alleman'. Het strand leek 's middags (als het het drukst was) net op een strand aan een van de Costa van Spanje. Dik, dun, oud en jong, allemaal lagen ze te bakken in de zon of vermaakten zich met jetskiën o.i.d. Vrij snel hadden wij het (dus) wel gezien in Mirissa en gingen we door naar Galle, een Nederlands koloniaal vestingstadje en stukje verder langs de kust richting Colombo.
Voor de reis van Tangalle naar Mirissa zijn we weer aangewezen op het openbaar vervoer. De jongeman die in ons resort elke avond het curry buffet verzorgde bleek overdag tuktuk-chauffeur te zijn en dus had Lin hem gecharterd voor het ritje naar het busstation. Aldaar onze tassen in het bagageruimte van de bus geladen en plaatsgenomen redelijk voorin achter de chauffeur. Vrijwel direct na het vertrek van het busstation zocht de buschauffeur de maximum snelheid van bus op (standje 'baksteen' op het gaspedaal) en al toeterend en slingerend van linker- naar rechterbaan begaven we ons richting Mirissa. We waren ondertussen wel wat gewend in het openbaar vervoer maar dit was toch echt weer een nieuwe dimensie. Het leek alsof de chauffeur bezig was met een computerspelletje, totaal geen oog voor medeweggebruikers en al helemaal niet denkend aan zijn passagiers. We waren deze keer niet de enige 'toeristen' in de bus en als we om ons heen keek zagen we dat wij zeker niet de enigen waren die doodsangsten uitstonden. Het wonderlijke was dat Mick het voor elkaar kreeg in slaap te vallen dus die kreeg er gelukkig weinig van mee. Na een half uur wegduiken, bidden en bedenken welke overlevingskans er zou zijn bij een crash gaven we ons gewonnen en besloten Lin en ik bij de eerst volgende stop Mick wakker te maken en de bus te verlaten. Het alternatief om ergens wie weet hoe lang te moeten wachten op een volgende bus was een stuk aantrekkelijker dan nog langer in deze bus te blijven zitten. Lin was ondertussen in tranen en toen we met onze kleine rugzakken opstonden en naar de uitgang van de bus liepen werden we bij de deur tegengehouden door de bijrijder die ons verzekerde dat de chauffeur het rustiger aan zou doen. De chauffeur en de bijrijder schenen het best grappig te vinden allemaal. Toch zijn we maar weer gaan zitten in de bus en inderdaad deed de chauffeur zijn uiterste best z'n rechtervoet niet al te ver naar beneden te duwen wat hij ongeveer 10 minuten volhield waarna de 'baksteen' weer op het gaspedaal gelegd werd. Achteraf bleek dat het traject tussen Tangalle en Colombo, waarbij Mirissa een van de stops is, een notoir hardrijders traject te zijn voor bussen. De vraag is dus of we door uit te stappen en te wachten op een volgende bus een andere beleving hadden gehad. Maar goed, na een goede 2 uur kwamen we heelhuids aan in Mirissa. We hadden niets gereserveerd en het was intussen lunchtijd dus op naar het strand om daar een broodje te eten. Mick en ik onze zwembroeken aan en met een schuin oog op onze bagage die op strand bleef staan gingen wij de zee in. Intussen ging Lin met de waardevolle spullen in haar rugzak op zoek naar een guesthouse. De kamer die we uiteindelijk betrokken was prima al was het er wel warm 's nachts. Mick is op een van de nachten uit bed gerold maar afgezien van de schrik was hij verder ongedeerd. De dagen in Mirissa bestonden voornamelijk uit strand, wassen en eten. We ontmoetten op een gegeven moment een ander Nederlands gezin uit Houten wat 6 maanden op reis was. Met hun hebben we gezellig geborreld en gegeten en vooral Mick heeft heerlijk gespeeld met hun 2 kinderen die Mick z'n eigen taal spraken! (voor ons heel gewoon voor mensen die ook uit Nederland komen maar voor Mick na een paar weken Sri Lanka heel bijzonder). De strandbeleving in Mirissa was totaal anders dan wat we in Tangalle achter hadden gelaten. Mirissa was duidelijk veel meer een vakantiebestemming voor 'jan en alleman'. Het strand leek 's middags (als het het drukst was) net op een strand aan een van de Costa van Spanje. Dik, dun, oud en jong, allemaal lagen ze te bakken in de zon of vermaakten zich met jetskiën o.i.d. Vrij snel hadden wij het (dus) wel gezien in Mirissa en gingen we door naar Galle, een Nederlands koloniaal vestingstadje en stukje verder langs de kust richting Colombo.
