Sri Lanka (deel 9) - Tangalle

Het vervoer per airconditioned minibus bevalt ons prima! We kunnen ons goed voorstellen dat veel toeristen voor deze manier van verplaatsen kiezen boven de lokale transportopties. Omdat na ruim een week niet echt geweldig weer het nu weer zonnig is (en de voorspellingen goed blijven), hebben we echt zin in een paar dagen strand. We kiezen dan ook voor een hutje dat letterlijk óp het strand staat zodat we zo uit ons bed het strand op stappen. Het door ons uit de LP uitgezochte verblijf blijkt niet geweldig en een stuk duurder dan verwacht maar bij de buren vinden we precies wat we zoeken (of misschien zelfs wel meer ). Een prachtige hut van 2 verdiepingen direct aan het strand waarbij beneden de badkamer en wc zijn en boven 2 dubbele bedden. De bovenverdieping is afgezien van het dak helemaal open en je hoort dus de hele dag (en nacht) het ruisen van de zee, fantastisch! Het strand is prachtig wit en eindeloos lang en het ziet er ongerept uit omdat alle resort verscholen liggen tussen de palmbomen. De enige 'maar' is dat zwemmen in de zee lastig is omdat er precies op de kustlijn onder water rotsen zitten welke bij eb goed zichtbaar zijn en half droog liggen maar bij vloed net onder het wateroppervlak verdwijnen. Gelukkig hebben wij bij ons resort ook een zee-/regenwater zwembad dus voor ons is zwemmen geen probleem. De dagen die we hier doorbrengen zijn rustig en we genieten volop van het lekkere weer. Mick en ik bouwen zandkastelen en forten, we wandelen wat over het strand, lezen zo nu en dan een boekje en genieten van een heerlijk ontbijt- en dinerbuffet. Dit is echt vakantie! Ik denken dat het de 2e of 3e dag was dat Mick en ik besloten 's ochtends, toen de zee nog kalm was, een poging te wagen in de zee te gaan zwemmen. We hadden tot op dat moment nog niemand in de zee zien zwemmen maar zoals reeds gezegd de zee was lastig toegankelijk vanwege de rotsen en afgezien van de ochtenden was de zee redelijk ruig. Linda bleef in onze hut om te douchen en wij liepen een stukje over het strand naar een plek zonder rotsen waar we de zee in konden lopen. Het werd vrij snel diep en na een paar passen de zee in dobberden we op de golven, Mick met zijn bandjes om en ik ernaast. Toen ik, voor mijn gevoel na een minuut ofzo, omkeek richting het strand waren we al zo'n 100 meter van het strand gedreven. Ik zei tegen Mick dat we al wat ver waren afgedreven en de we beter terug konden zwemmen maar dat ging niet zomaar. Zeker voor Mick bleek het een onmogelijke opgave om tegen de uitgaande stroming in te zwemmen en ook voor mij leek het een onmogelijke opgave (zeker om dit samen met Mick te doen). Op het strand was, omdat het nog vroeg in de ochtend was, niemand aanwezig dus hulp van de kant hoefde ik niet te verwachten. Na een korte afweging van mijn opties (samen met Mick doorzwemmen, alleen doorzwemmen en Mick laten dobberen met z'n bandjes om 'm later met hulp te gaan redden, gewoon verzuipen....) besloten er samen met Mick voor te gaan. Mick is op mijn rug geklommen en heeft zich vastgehouden aan mijn nek terwijl ik met alle kracht die ik in mij had naar de kant begon te zwemmen. Af en toe sneed Mick mijn luchttoevoer af omdat hij iets te strak vasthield maar we kwamen langzaam dichterbij het strand. Toen ik mezelf niet meer boven water kon houden met Mick op mijn rug ben ik Mick vooruit gang duwen en, tijdens het zwemmen op mijn rug, achter me aan gaan slepen. Langzaam kwamen we steeds dichterbij de kust maar ook steeds dichterbij totale uitputting. Normaal gesproken weet ik dat je niet tegen de stroom in moet zwemmen maar naar de zijkant maar met allen rotsen onder water was dat eigenlijk geen optie. Uiteindelijk na een van de spannendste momenten van mijn leven voelde ik zand onder mijn voeten en lieten Mick en ik ons door een golf het strand de op spoelen. Trillend van (in-)spanning en de adrenaline zat ik op het strand toen Mick zei: "Papa, doe mijn bandjes nou 's af en sta eens op dan gaan we samen iets bouwen!" Gelukkig heeft in elk geval een van ons er geen trauma aan over gehouden . Ik heb lang getwijfeld of ik dit verhaal wel met het thuisfront moest delen aangezien er ook bezorgde opa's en oma's meelezen maar het hoort bij onze belevenissen en misschien dat een ander hier weer een waardevolle levensles aan overhoudt (bv. als niemand de zee in gaat om te zwemmen zal daar wel een goede reden voor zijn). Ik vergeet deze in elk geval nooit meer! Gezond en gelukkig houden we het na een dag of 4 voor gezien in dit tropische paradijs en nemen de bus naar Mirissa.